You’ll Never Walk Alone

Op zondag 19 mei namen we afscheid van de beste trainer die ik bewust in de Kuip heb mee gemaakt. Dat afscheid riep bij mij gemengde gevoelens op. Iemand die zoveel in korte tijd teweeg heeft gebracht, laat je niet graag gaan. En tegelijkertijd is dat ook de reden dat ik het Arne Slot gun. Hij heeft geloof in Feyenoord en hoop voor de toekomst van onze club teruggebracht.

Afscheid nemen van iemand die je dierbaar is, is nooit leuk. Bij het afscheid van Slot zongen we ‘You’ll never walk alone’. En alhoewel ik het van harte meezong gaat Arne toch echt zonder mij (en het legioen) de grote plas over. En toch is het zo: eens een Feyenoorder, altijd een Feyenoorder. Daarom past ‘You’ll never walk alone’ ook zo goed bij ons.

Toch is de realiteit van het leven niet zo dat we nooit alleen lopen. Er kunnen momenten zijn in het leven waarin je er toch alleen voorstaat. Waar je alleen doorheen moet. Hoeveel kameraden je ook hebt die voor je klaarstaan en je steunen.

Soms kun je zo diep gaan dat het onmogelijk is voor iemand anders om daar te komen, alleen jij weet hoe het echt is. Eén van de momenten waarin ik daar zelf voor het eerst echt mee werd geconfronteerd was het overlijden van m’n oma. Ik ben opgegroeid in Charlois aan de Boergoensevliet en ik had het geluk dat mijn opa en oma daar één straat achter woonden. Hun huis was als een tweede huis voor mij en mijn oma was een soort tweede moeder. Toen ik afscheid van haar moest nemen maakte dat grote indruk en was ik ontzettend verdrietig. En hoeveel steun ik ook kreeg en hoe goed me dat ook deed; ik moest zelf door de pijn van het afscheid en het verdriet van het gemis heen. En zo zijn er meer van die momenten in het leven. Misschien herken je dit en zit je zelf op dit moment in zo’n situatie. Of is er iemand dichtbij je die dit meemaakt. Ik wil kort iets met je delen waarvan ik geloof dat het ‘You’ll never walk alone’ extra diepte geeft en nóg meer betekenis.

Ruim 2000 jaar geleden is een misdadiger onderweg naar een eenzaam einde. Een gruwelijk einde. Zoals gebruikelijk in die tijd wordt hij gekruisigd en daarmee gestraft voor zijn misdaden. Ik zal je de details besparen maar een kruisdood was een martelgang waarbij de gekruisigde stikkend en verscheurd door helse pijn aan zijn einde komt.

Er is niet bekend wat de misdadiger precies gedaan heeft maar het is aannemelijk dat hij iemand vermoord heeft. En daarmee zou je kunnen zeggen dat het zijn eigen schuld is dat hij zijn ondergang tegemoet gaat. En uit de woorden die hij later spreekt blijkt dat hij dat zelf ook vindt.

Maar de manier waarop hij aan zijn einde gaat komen is niet alleen pijnlijk maar ook ontzettend eenzaam. Het laatste stuk van zijn leven zal hij alleen moeten lopen, er is niemand die afscheid kan nemen van hem of zijn hand vast kan houden in zijn laatste momenten. Maar dan gebeurt er iets onwaarschijnlijks. Op het meest donkere, eenzame moment van z’n leven ontdekt hij dat hij niet alleen is. Naast hem wordt er nog iemand gekruisigd. Iemand die het niet verdient heeft maar er zelf voor heeft gekozen om zich te laten kruisigen en te sterven.

Waarom? Uit liefde.

Uit liefde voor de misdadiger naast Hem. Die het niet verdiend heeft om liefde te krijgen. Die er zelfs niet om gevraagd heeft. Maar de liefde van deze gekruisigde is zo groot dat Hij zich vrijwillig liet vastspijkeren aan een kruis. Op weg naar een eenzame, pijnlijke dood.

Uit liefde voor mensen die alleen lopen. Die verdrinken in de pijn die het leven soms kan doen. Die geen uitweg meer zien, doordat ze misschien verkeerde keuzes gemaakt hebben in het leven of door dingen die hen simpelweg overkomen.

Waar je ook bent in het leven nu, wat je meemaakt of wie je ook bent; deze liefde is ook voor jou. Misschien ga je ergens doorheen waar je alleen doorheen moet. Net zoals die misdadiger aan het kruis, of zoals ik toen ik afscheid moest nemen van mijn oma.

Maar dan is er iets, of beter gezegd: dan is er Iemand die jou kent, die weet waar je doorheen gaat en met je mee wil lopen. En daar had Hij alles voor over. Het is de liefde van God die zo groot was dat Hij zijn enige Zoon naar deze wereld stuurde om de wereld te redden. Het is liefde die menselijke liefde ver te boven gaat. Mensen kunnen je teleurstellen en hun liefde kan minder worden of zelfs verdwijnen. Maar deze liefde staat vast, nu en voor altijd.

Arne ging naar Liverpool, en dat is van hem harte gegund. Maar de echte messias gaat niet weg. Hij blijft en zijn naam is Jezus. En als je Hem nog niet kent dan moet je weten dat Hij naar je op zoek is. En dat er geen plek te donker, te ver, te moeilijk of te eenzaam voor Hem is om naar je toe te komen. Het was Zijn liefde die Hem naar een misdadiger aan een kruis bracht. En het is dezelfde liefde voor jou die Hem daar bracht.

Hij deed dat om af te rekenen met het kwaad. Hij stierf om Zijn liefde aan ons te tonen. Hij stierf om dichtbij jou en mij te komen. Hij liep die lijdensweg eenzaam, Hij hing daar verlaten en alleen om vandaag tegen jou en mij te zeggen: You’ll never walk alone. Ook niet als eens ons einde nadert en we het laatste stukje alleen moeten lopen. Dan mogen we, net als die misdadiger weten, dit is geen einde maar het begin van een nieuw begin.

Jezus houdt van je. En Hij wil niets liever dan dat je weet: You’ll never walk alone.