De Kuip en het klooster
Onlangs zijn we gestart met een nieuw onderdeel op onze website, namelijk columns. We laten Christelijke Feijenoorders aan het woord. Deze maand is het de beurt aan Herman Hofman Radio DJ bij Veronica.
Helemaal in het onderste puntje van de Bourgogne ligt het gehucht Taizé. Tot 1941 was het een plaatsje zoals vele anderen: onbeduidend, alleen van betekenis voor de mensen die er woonden. Er vestigde zich een Zwitserse monnik met de naam Frère Roger en in de jaren erna groeide Taizé uit tot een gemeenschap van 150 broeders, en een plek waar jaarlijks tien- tot honderdduizenden jongeren van over de hele wereld naartoe trekken om elkaar en God te vinden door middel van eenvoud, stilte en muziek. Ik probeer elk jaar de reis te maken – 800 kilometer in m’n afgetrapte volvo, als een soort hedendaagse pelgrim. Het terrein van de gemeenschap voelt meer aan als een festival dan als een klooster; overal zijn tentjes en jonge mensen die met elkaar praten, zingen en lachen.
Het is ook mogelijk om een week, of een gedeelte van een week in stilte door te brengen. Je slaapt dan in een apart huis in het dorp samen met andere bezoekers. Zo’n week in stilte doet iets met je. Eerst word je onrustig, maar daarna komt de ontspanning. De herrie in je hoofd verstomt. De onrust verdwijnt en er komt vrede in je lijf. Je wordt Rustig met een grote R, ik verbaasde mezelf. In die staat was ik toen ik een paar weken later naar de Kuip ging voor mijn eerste wedstrijd van Feyenoord ooit. Als DJ in de nacht van 3FM leerde ik luisteraar Manon kennen: een Rotterdammert met Westlife als guilty pleasure en seizoenskaarthouder van Vak S. Ik wilde altijd al eens een wedstrijd in De Kuip meemaken, maar dan wilde ik wel de full experience.
Het werd Feyenoord – Rangers in de Europa League. Op S dus. Overweldigend is het juiste woord. Ik weet nog dat ik ergens stond, alert om niks verkeerd te doen of al teveel uit de toon te vallen. Er kwam een man de trap op gelopen die me strak aankeek en precíes ging staan waar ik stond. Hij duwde me niet eens opzij, hij ging er gewoon staan. Het geluid was oorverdovend. Met oordoppen in heb ik de hele eerste helft met samengeknepen billen op de overvolle trappen gestaan. De tweede helft ontspande ik wat, nog steeds de veelheid van indrukken in me opnemend. Het was geweldig. Aan het einde van de wedstrijd had ik nieuwe vrienden gemaakt en was Feyenoord een fan rijker. Hoe groot het contrast ook was met de stilte van enkele weken eerder, viel het me vooral op hoeveel overeenkomsten er zijn tussen Taizé, de kerk en de Kuip! Taizé heeft een opvallende liedcultuur: er worden liederen van een of twee regels gezongen die steeds herhaald worden. Eigenlijk hetzelfde als in de Kuip, alleen klinkt daar het Hand in Hand Kameraden in plaats van het Ubi Caritas. Een beurtzang als “Komen Wij Uit Rotterdam – Ken Je Dat Niet Horen Dan” is het negatief van een groet die dominees in vele kerken uitspreken: “Vrede Zij Met U”, waarna de gemeente antwoordt met “En Met U”. En dan heb ik het nog niet eens gehad over samenkomen (op zondag nota bene), een jaarlijks rouwmoment waarop de doden van dat jaar herdacht worden en de zorg voor elkaar – die en die zat niet op het vak deze week, is alles ok?
Het allermooist vind ik nog de wens om langzamer te zingen; meer zwarte-kousengereformeerd ga je het niet krijgen en last but not least zou je prima kunnen beredeneren dat een Feyenoordfan regelmatig gelooft in iets dat geen enkele basis lijkt te hebben in de zichtbare realiteit, maar toch hou je vast, omdat je nou eenmaal niet anders kunt. Zo zijn er nog genoeg andere overeenkomsten te noemen. Zijn er dan geen verschillen? Zeker wel! Er wordt in Taizé flink minder gedronken, er zijn (helaas) relatief weinig Rotterdammers of überhaupt Feyenoordfans, en er wordt een stuk minder gevloekt. Een ding is zeker: de Kuip is lawaaiiger dan Taizé, maar ook een stuk dichterbij.